KIEROWNICY KLINIKI

Prof. dr hab. Romuald Sztaba 1955 - 1983 Cześć Jego Pamięci! 

Prof. dr hab. Czesław Stoba 1983 - 2004

Prof. dr hab. Piotr Stefan Czauderna 2004 - do chwili obecnej 

WYKŁADY

Drugi wykład imienia prof. Romualda Sztaby

Z historii Polskiego Towarzystwa Chirurgów Dziecięcych

Medal "Gloria Medicinae" dla prof. Czesława Stoby


HISTORIA KLINIKI NA TLE HISTORII SZPITALA

Historia szpitala rozpoczęła się w roku 1857, gdy z inicjatywy członków ewangelickiej gminy kościoła Zbawiciela na Zaroślaku wynajęto niewielki budynek przy obecnej Alei Armii Krajowej, celem założenia w nim małego szpitala dziecięcego. Kierownictwo powierzono diakonisom ewangelickim z Ludwigslust w Meklemburgii. W 1860 szpital przeniesiono do budynku przy obecnej ul. Nowe Ogrody nr 23, poszerzając zakres świadczeń o leczenie chorób kobiecych. W 1875 szpital został ponownie przeniesiony, tym razem do nowych gmachów przy obecnej ul. Nowe Ogrody nr 3-5 (na miejscu dawnego teatru w ogrodach Antona Radtkego), zbudowanych z funduszy zebranych w całej prowincji pruskiej. W 1875 szpital dysponował 100 łóżkami i salą operacyjną, a przeznaczony był już nie tylko dla kobiet, dzieci, lecz także dla mężczyzn. Leczono w nim zarówno przypadki internistyczne, jak i chirurgiczne. W głównym budynku znajdowały się pomieszczenia dla diakonisek, jadalnia, biura, sale: konferencyjna, operacyjna, opatrunkowa i pokój lekarski. Po stronie wschodniej budynku głównego znajdował się trzykondygnacyjny tzw. Klassenkrankenhaus, z 20 salami chorych oraz apteka. Po stronie zachodniej budynku głównego znajdowało się laboratorium, pomieszczenia gospodarcze i sala lekcyjna. W podwórzu stał budynek dla oddziału dziecięcego (parter – 1 sala 28-łóżkowa, 2 izolatki) i kobiecego (piętro, sala 23-łóżkowa). W 1902, po zachodniej stronie budynku głównego, zbudowano baraki dla potrzeb chorych, w 1905 stację pogotowia, w 1911 nową salę operacyjną, zaś w 1912 rozbudowano część szpitala przeznaczoną na sale dla chorych. W okresie dwudziestolecia międzywojennego ponownie rozbudowano zarówno szpital, jak i stację pogotowia, a ponadto zbudowano kaplicę. W 1930 przystąpiono do nadbudowania piętra nad odziałem dziecięcym i kobiecym i wzniesienia nowej zabudowy w miejscu rozebranych obiektów na dziedzińcu wg projektu sopockiego arch. Adolfa Bielefeldta. Prace zakończono w 1933. Po przebudowie był to czteropiętrowy gmach szpitalny, z mieszkaniami dla diakonis na ostatnim piętrze.

W 1876 chorym posługiwało, poza przełożoną, 16 diakonis, 24 nowicjuszek i 19 sióstr w okresie próbnym. Zatrudniano wówczas 3 lekarzy. W 1900 opiekowały się chorymi 73 diakonisy. Poza opieką stacjonarną diakonisy posługiwały w domach osób obłożnie chorych. Świadczona przez nie posługa chorym charakteryzowała się wysokim jak na ówczesne warunki profesjonalizmem. Struktura zgromadzenia wzorowana została na zgromadzeniu w domu macierzystym w Kaiserswerth, podobnie jak strój diakonis (duży, czarny kapelusz, biały czepek, błękitna suknia z muślinu w dni robocze, wełniana w dni świąteczne).

Rok 1945 przyniósł radykalne zmiany w funkcjonowaniu szpitala. Diakonisy, z racji pochodzenia niemieckiego, zostały wysiedlone. Szpital przemianowano w maju 1945 na Polski Szpital Ewangelicki S.S. Tabitanek przy ul. Nowy Świat 2-6, bo tak nazwano dawne Nowe Ogrody (przemianowane wkrótce ponownie, tym razem na ul. gen. Karola Świerczewskiego). Zmiana nazwy szpitala wynikała z objęcia przez dr Mieczysława Trenknera z byłego Szpitala Ewangelickiego w Warszawie i 8 polskich diakonis Diakonatu Warszawskiego częściowo zburzonych i zdewastowanych budynków szpitala w Gdańsku. Nazwa uległa ponownej zmianie jeszcze w 1945 i aż do 1947 zakład funkcjonował jako Polski Szpital Ewangelicki. Oficjalne otwarcie na wpół zrujnowanego szpitala nastąpiło 30 IV 1946. Szpital dysponował wówczas 3 oddziałami: oddziałem wewnętrznym (100 łóżek), oddziałem chirurgicznym (70 łóżek) i oddziałem położniczo-ginekologicznym (25 łóżek). Od 1949 nawiązano współpracę z Akademią Lekarską w Gdańsku, co uregulowano umową dwustronną 02 stycznia 1960. W latach 1949-1950 szpital przejściowo był siedzibą III Kliniki Chirurgii i III Kliniki Chorób Wewnętrznych (obie przeniesione do Państwowego Szpitala Klinicznego Akademii Lekarskiej, późniejszego Szpitala Klinicznego p.w. Najświętszej Marii Panny).

W 1947 polskie diakonisy zostały relegowane z Gdańska, zaś dwa lata później dyr. Trenkner na podstawie fałszywych oskarżeń został zwolniony ze stanowiska. W latach 1947-1956 zakład działał jako Miejski Szpital Powszechny, zaś w latach 1956-2007 jako Szpital Wojewódzki im. Mikołaja Kopernika. Podniesienie rangi szpitala związane było z jego stopniowym rozwojem. Powstawały nowe oddziały i kliniki: oddział skórno-weneryczny (1947), oddział otorynolaryngologiczny (1947), oddział pediatryczny (przeniesiony 1950 z → Szpitala Dziecięcego, przekształcony w 1953 w II Klinikę Chorób Dzieci), oddział gruźlicy dziecięcej (przeniesiony w 1950 z Miejskiego Szpitala Dziecięcego; przeniesiony w 1967 do Państwowego Przeciwgruźliczego Sanatorium Dziecięcego), Klinika Ortopedii (przeniesiona w 1953 z ul. Dębinki), oddział chirurgii dziecięcej (wyodrębniony w 1955 z Kliniki Ortopedii, przekształcony w 1957 w Klinikę Chirurgii Dziecięcej), oddział anestezjologii (1962). Lata późniejsze charakteryzowały się znaczną stabilizacją, zarówno w zakresie organizacji szpitala, jak i w jego miejscu na mapie województwa.

Okres ponownych przemian rozpoczął się wraz z wkroczeniem w XXI wiek. Powstały oddziały: neurologii (w 2001, przeniesiony z Wojewódzkiego Szpitala Psychiatrycznego), gastroenterologii (w 2003, przeniesiony ze zlikwidowanego Przemysłowego Zakładu Opieki Zdrowotnej, tzw. szpitala „Stoczniowego”), chirurgii ręki (w 2004, wyodrębniony z Kliniki Ortopedii, od 2007 jako Klinika Chirurgii Ręki), urazowo-ortopedyczny (od 2004, w ramach połączenia szpitala z Okręgowym Szpitalem Kolejowym). W 2004 nastąpiła znaczna restrukturyzacja szpitala (m. in. doszło do przyłączenia leżącego nieopodal na ul. Powstańców Warszawskich Okręgowego Szpitala Kolejowego). W 2005 wyodrębniono Szpitalny Oddział Ratunkowy (SOR) dla Dorosłych i Dzieci, w ramach reorganizacji systemu ratownictwa medycznego województwa pomorskiego (realizacja zasady jak najkrótszego czasu od przyjęcia chorego z zagrożeniem życia do uzyskania stabilizacji jego stanu klinicznego). W 2007 szpital przemianowano na Wojewódzki Szpital Specjalistyczny im. Mikołaja Kopernika.

Dwa lata później szpital utracił swą rangę szpitala wojewódzkiego i został przemianowany na Pomorskie Centrum Traumatologii im. Mikołaja Kopernika. Nie zahamowało to dalszych zmian. Powstały oddziały: kardiologii (w 2008, wyodrębniony z oddziału wewnętrznego), chorób wewnętrznych i hipertensjologii (w 2008, przekształcony z oddziału wewnętrznego), kardiochirurgii dziecięcej (2008) oraz rehabilitacji neurologicznej (2009).

Obecnie szpital jest zakładem szerokoprofilowym, pełniącym nadal swe zadania dla całego województwa pomorskiego. Posiada niemal 600 łóżek. W szpitalnym Oddziale Ratunkowym wprowadzono w 2011 „Triage”, czyli system wstępnej segregacji pacjentów. Do nowości technicznych należało umieszczenie na budynku szpitala 140 solarów, ogrzewających wodę dzięki bateriom słonecznym.

Pomorskie Centrum Traumatologii na przestrzeni ostatnich lat otrzymało wiele prestiżowych certyfikatów oraz nagród. Zaliczyć do nich należy: System Zarządzania Jakością (2011, PN-EN ISO 9001:2008), System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji (2012, PN-EN EIC 27001:2007), System Zarządzania Bezpieczeństwa i Higieny Pracy (2012, PN-N 18001:2001). Nadany zostały mu również tytuł „Szpital bez bólu“ (2013). W celu przywrócenia prawidłowego sposobu żywienia dzieci na całym świecie Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) i Fundusz Narodów Zjednoczonych na Rzecz Dzieci (UNICEF) stworzyły inicjatywę „Szpitala Przyjaznego Dziecku”. Taki tytuł Pomorskie Centrum Traumatologii otrzymało w 2013 r.

W dniu 21 maja 2013 nastąpiło oddanie do użytku nowego budynku dla części zabiegowej szpitala, w którym mieszczą się między innymi: oddział neurochirurgii, chirurgii ogólnej, gastroenterologicznej i chirurgii urazowo-ortopedycznej oraz 2 bloki operacyjne łącznie z 10 salami operacyjnymi, w których wykorzystywany jest sprzęt i aparatura medyczna o najwyższej technologii. Przeniesiony i rozszerzony został oddział anestezjologii i intensywnej terapii z nowocześnie wyposażonymi stanowiskami dla dzieci i dorosłych oraz nowa centralna sterylizatornia.

Od 30.09.2013 Szpital przekształcił się w COPERNICUS Podmiot Leczniczy Sp.z o.o.

2.10.2013 otwarto na terenie Szpitala Pomorski Ośrodek Terapii Laserowej im. Fundacji POLSAT, które jest wyposażone w najwyższej klasy lasery zapewniając leczenie w zakresie wrodzonych anomalii naczyniowych oraz blizn pooparzeniowych u dzieci.

01.07.2014 nastąpiło połączenie Spółek: Szpital Specjalistyczny im. św. Wojciecha z siedzibą w Gdańsku Sp. z o.o. (Spółka Przejmowana) i COPERNICUS Podmiot Leczniczy Sp. z o.o. z siedzibą w Gdańsku (Spółka Przejmująca)


Powrót do poprzedniej strony